Short stories
Tot nu toe heeft Maya drie korte verhalen geschreven, waarvan twee in
het Engels en een in het Nederlands, later ook vertaald naar het Engels.
Geïnspireerd door de verhalen van jeugdhelden Roald Dahl en Jimi
Hensons “The Storyteller” hebben deze verhalen beide een element van een
soort magie en realisme. Vaak met een romantische kijk op het leven,
met een verstopte of niet zo verstopte moraal (soms is het fijn om
gewoon te zeggen wat je bedoeld).
Per verhaal verschilt de
verhouding tussen magie en realisme. Soms is de magie zoals wij die in
het dagelijks leven kennen, “toeval”. Soms lijkt het iets meer op een
sprookje. Maar wie weet, misschien zijn deze verhalen ook wel een
verloren geschiedenis, wat weten wij lezers nou over het universum?
Verhaal een, ‘Groundhogs and Rainbows’ (nov. 2018)
Een verhaal over liefde, eenzaamheid en kleine, fijne dingen daar tussenin.
“ My grandmother’s mother had a mother. This mother told her daughter a little story, who told her daughter this story, who told her daughter who eventually told me this story. Even though this is a story, which are often well-made up, I can assure you that this is more than just a story, but more of a secret little history. I trust you enough to share it with you, and you can do whatever you prefer with the story I’m about to tell you. We chose to share it from generation to generation to keep the story alive.
Be careful though, be careful with whom you share it with, for there are people who I shall call “the unbelievers”, who do not believe that such a story has occurred and they will sully and besmirch you with the horror that comes from being an unbeliever. It would kill the magic of such a lovely little tale. But for now, I will stop anticipating and I will start with telling.
It was a rainy day when I heard a thud all of a sudden. It was a small thud, but it was enough to make my head turn from where I was; facing the old kitchen table. Many people do not prefer living in the countryside, but I definitely do. I love my big, creaky house. Especially the spacious kitchen, where all kinds of smells often fill the room. Now, the furnace was cold, but the smell of apple pies and cinnamon were still present, as they often were, even if many days passed after the last time a pie was baked. I stood up from the windowsill and walked down the hall, to where I thought the thudding noise came from. I opened the backdoor and as it creaked open, I saw a small blue staircase, peeking from behind our shed.
Once I stepped outside, I saw that it was, in fact, not a small blue staircase, actually an enormous blue staircase. The stairs themself weren’t that big, but they reached the skies until they disappeared. I walked towards them, prepared myself to walk the first few steps. I wasn’t about to actually walk on them, all the way up to the top, because I was terrified of heights. I just wanted to see if the stairs were real and I wanted to confirm that I was not daydreaming.
When I stepped on the stairs, it made that reassuring creaking sound that I grew to love, and I knew that it was real. I looked above me, where the spiral-y staircase just went on and on. It was marvelous to see; how the stairs were all around my shed but left room for the shed to be exactly in the middle.
It could go all the way up there, without touching the stairs, I thought. I hesitated, walked down the steps and opened the door of the shed. I’m not lying when I say that where once were working gloves and a watering can, it now looked like one of the elevators they use in one of those fancy new hotels. I stepped into the shed, once again to check whether I was dreaming or not.
Once I got inside, the door shut and the elevator began to rise. The first couple of meters I felt fine, until I realised that I possibly could go all the way up to the top. Naturally, I started to freak out, but then this pink gas filled the elevator. There was really nothing I could do but watch as the gas filled the elevator and when I breathed it in, I felt fine again. One of the walls had a window, and I watched myself go higher and higher. In my mind, my thoughts were absolutely all over the place, but I couldn’t bring myself to feel like I was panicking. After about twenty minutes, which felt like hours, the view that was land becoming smaller and smaller in front of me changed into a white blur. And then, after at least a couple of minutes, the elevator finally stopped.
It made a ping-sound when it stopped moving. I turned around, to the door and without thinking I stepped outside.
Much later, when I was thinking straight again, I realised that I could have fallen right through the clouds and that I could have fallen all the way back. But, I was lucky and I didn’t; I bounced on the white, pink-y clouds and saw one tiny house.
It was all I saw aside from all the blue and white, and the sun. It had a red roof and all kinds of colours on the walls. I hopped towards the house, because I was eager to find out who or what had brought me here.
I knocked at the door, three times, but the door opened as I knocked.
“Hello?” I kind of said and kind of asked. The smell of apple pies became present as a cute, tilted head popped up at the corner at the end of the hall.
“Hi,” it said, in a rather heavy voice. It was higher than my father’s voice (if I remembered his voice right), but it was also definitely lower than a little boy’s voice. He must have been my age, I thought. “Well, come in, come in! The kettle just finished boiling the water, I put it in the teapot and the tea bag is soaking. I have put in your favourite. It’s camomile, right? I kinda hoped it is. You look like a person who enjoys camomile. I noticed you have it growing in your garden. I hope that isn’t weird. It’s kinda my garden too, if you think about it. Sorry if I talk too much. Or too little. I barely have people over, so I’m kind of in a grey area here.” I liked the funny way he talked.
I stepped into his kitchen, that was one with his living room. My eyes almost popped out of my head as I admired the artworks in the room.
It was full of it, there was barely an empty spot of wallpaper. It was full of colours, feathers, gold, images, landscapes paintings, old pictures, weird objects, mirrors and more. At the floor, in the middle, there was one big glass piece of floor, and a telescope right next to it.
“I do enjoy a nice cup of camomile tea, why yes, thank you. I’m bad at talking too, so don’t feel awkward.” I smiled at the boy -man?-.
He smiled back, adorably, and I felt myself starting to blush. “So, you like this room?” He asked, and I saw him blushing as well.
I nodded enthusiastically as I took a sip of the tea, even though my mum told me you should never accept a drink from a man you do not know.
But she never said anything about a man in the clouds, nor was she here. She wasn’t here. ”
Verhaal twee, ‘de aanmoedigende tomaat’ / ‘the encouraging tomato’ (apr. 2019)
Een verhaal over hartenzeer en beter worden.
“ Ik ben ontelbare keren verliefd geweest. Op momenten, op plekken, op dingen, op personen. Nog nooit was ik zo verliefd als zo op haar. Dat was van die halsoverkop, nooit meer hetzelfde, wereld verrijkende verliefdheid. Ik hoefde maar naar haar te kijken en mijn dag was goed.
Het was mierzoete, zuur-in-het-achterste-van-je-kaken-brandende liefde die ik voelde voor haar. Soms was dat gevoel te overweldigend.
Dan werd het me het te zwaar om te lopen, om te bewegen. Op van die momenten dat ik geen berichten terug kreeg. Of ik kreeg wel berichten terug, maar de toon stond me niet aan. Of: ik kreeg wel berichten terug, maar dan ging ik mezelf onbewust vergelijken met gesprekken die ze met anderen had, die ik dikwijls voorbij zag komen in de vorm van een screenshot die ze plaatste op de uithoeken van welke sociale media dan ook. Dat laatste gebeurde te veel.
En zo waren er nog wel meer dingen die het me moeilijk maakte (of misschien waarmee ik het moeilijk maakte voor mezelf) om te glimlachen soms.
Het was dus niet altijd mierzoet, maar omdat ik zo halsoverkop, tot over mijn oren uitreikend tot boven de wolken uit verliefd was, maakte het me niets uit.
Want wanneer het goed was, voelde ik me zo gelukkig, op een manier dat ik me niet herinneren kon dat ik ooit iets anders dan dat ik me zo gelukkig voelde.
Zo zei ze dat ze van me hield. En soms hield ze m’n handen handen vast. Ze liet me mooie plekken zien en omhelsde me af en toe. Het voelde niet altijd alsof ze net zo van mij hield als ik van haar, maar telkens als ik m’n twijfels had, deed ze iets waardoor ik alleen maar meer van haar houden ging.
Op een van de twijfel-dagen, de dagen dat lopen moeilijk was, deed ik een aantal boodschappen. Nou ja, de een noemt het boodschappen doen maar als ik een winkel in stap zonder een lijstje met een zwaar drukkend gevoel op mijn borst, dan haal ik gewoon wat comfort food voor mezelf.
Bij het afrekenen zag ik tussen de kaarten en de veel te duur geprijsde chocola, een beeldje staan. Het was een soort niet echt rubberen, niet echt plastic, beeldje van een tomaat. Het had idee van een stressbal, maar je kon het niet echt indrukken, daar was het te hard voor. Zonder na te denken had ik de tomaat al vastgepakt en hing het boven de toonbank, en zag ik dat ik al bijna aan de beurt was.
Nu de tomaat in mijn hand ruste zag ik dat het een arm had. Het was op zo’n wijze gefabriceerd was dat het het gebaar maakte dat metalheads maken als ze een goede banger horen; wijsvinger en pink omhoog, rest van de vingers omlaag, de duim over de middel- en ringvinger. Het labeltje luidde: ‘sick as frick, dude’.Ik draaide de tomaat om, en dat was het moment dat ik zag dat de tomaat een extreem neutraal gezichtsuitdrukking had.
Die dag was zo leeg en energie zuipend geweest dat dit het grappigste ding ooit was, in dat moment. Ik kon zo enorm lachen om het gezicht van die tomaat.
De neutrale uitdrukking en het feit dat het labeltje “sick as frick” luidde. Het zou een catchphrase kunnen zijn van een vaag figuur van een iconische serie uit de jaren ‘80. Of anders de mascotte voor een anti-drugs campagne kunnen zijn.
Het was zo verschrikkelijk grappig dat ik ondanks mijn sociale angsten hardop stond te lachen, midden in de winkel. Mensen keken me aan met verontwaardigde blikken, maar voor een keertje kon dat me vrij weinig schelen. Dat was de eerste keer die dag dat ik echt lachen moest, potdomme.
Ik verdiende het om te lachen.
Teruglopen naar huis deed ik met mijn hoofd dat vast zat in een rare gedachtenstroom. Je weet wel, waarbij je eigenlijk direct vergeet waar je aan denkt het moment dat er iets gebeurd. Een kind dat hard schreeuwt, een vogel die voorbij vliegt en luid van zich laat horen en je realiseert je dat je geen idee hebt dat je al in deze straat hebt. Heel vervelend soms, dat niemand de memo krijgt dat ik een melodrama serie momentje heb, dat ik gedwongen word deel te nemen in de wereld.
Ik was weer terug op aarde toen ik de boodschappen al weggezet had. Later pas kwam ik erachter dat ik m’n ijs in de koelkast gezet had en de stracciatella vla in de vriezer zat. Gelukkig duurde het niet lang voor ik het ijs erbij pakte, en ik hou van als het ijs al een beetje gesmolten is. Mijn eerste bewuste handeling was de tomaat in de vensterbank van mijn woonkamer plaatsen. Daarna ging ik iets op tv kijken met mijn net gekochte, hopelijk stress verminderende eten.
De dagen daarna was ik vooral gericht op haar en wat ze deed, al was dit onbewust. Want ik probeerde voor alleen mezelf te leven, helemaal onafhankelijk van haar. Maar dat gaat lastig als al een grassprietje van een perkje buiten je voordeur al aan haar doet denken, wanneer je toch zweren kunt dat dat grassprietje toch een stukje groener is dan de andere grassprietjes in dat grasperkje. ”
Verhaal drie, ‘My Pebble and Its Journey’ (juni 2020)
Een verhaal over een gelukssteen, of een persoon met geluk, of toeval of geen van beide.
“ It was a grey pebble, the one I found a little while ago. It was just a grey pebble that I took with me on one of my late evening walks. It was a strange thing for me to do, because I am not someone who occasionally picks up pebbles and taking them with me. Don’t get me wrong though, there’s absolutely nothing wrong with pebbles nor is there something wrong with the act of collecting those small boulders, it’s just not really my kind of thing. I do like collecting things, usually all kinds of weird, old objects I can find at the second hand store near my house. Usually the kind of objects that you can’t quite figure out of what their purpose used to be.
Sometimes I really wonder if the thing I take home with me even had a purpose to begin with, other than entertaining people.
For instance, I brought this really small violin home with me the other day. It was ridiculously small and the strings were never made for anyone to actually play on.
As I try to find a place for it at home, I like imagining the person who was the first one to buy things like these. Was it someone who really liked this particular instrument who now had no use for it anymore, maybe they had too little space left after buying the actual instrument one too many times.
Or did it perhaps used to belong to a person who had bought it for one of the dolls of their child, that now had run out of interest in these dolls, let alone this small, fake instrument? I’ll never know the truth, but I think my imagination is better than the reality, which is often more disappointing, so it’s better this way.
What was I trying to say? Oh, that’s right! My wonderful, ordinary grey pebble.
The thing is, it was a late night walk in the beginning of winter, which means it was already rather dark outside. As a result I couldn’t really watch my steps.
And even if I could, I was thinking about how I used to know every person from my Kindergartner class so well, and now, years and years later, I had trouble remembering their names, and how that frightened me more than I wish it did.
So you understand that I naturally tripped over thin air. Except it was not thin air of course, it was this small pebble. At this moment, you have to understand, I was not cross with the pebble at all. I have to clarify that, because some people tend to blame immadr ? objects when something goes sideways. It was not his fault the wind, or maybe the rain, had taken him near that fateful crossroad where I tripped over it.
I also did not feel embarrassed as one might feel when they trip, no. I do not have the energy to deal with a silly emotion like embarrassment.
People only get embarrassed because they have this pressure of having to act or come across a certain way, and I decided a long time ago that I would not waste my energy on that. It’s absolutely exhausting to please everyone. Besides, you can decide what is and what is not embarrassing anyway and I decide that I am not embarrassing. Lowering the bar for everyone so everyone can feel more at ease: hey, you're welcome.
So, you might ask, what did I feel when I tripped? I felt delighted, actually, because I was really happy to be abruptly snapped out of the mindset I was in at the moment. See, before I felt anxious, but the trip made me forget about the anxious mindset I was in, and it let me focus on more pressing matters, like looking at the small wound on my hand that I got. That was when a car crashed onto the lamppost across the street.
The lamppost that I always come across when walking this route, that I would have crossed at the time the car hit, if I hadn’t tripped over the pebble.
When I got home I got myself a glass of water and I noticed I was holding the pebble, I didn’t even remember picking it up from the ground, but I guess you forget something like that when a car crashes into a place. I smiled and put it in my coat, the one with a lot of pockets that I like to always wear. ”